ಕಾಲ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಯುವುದಿಲ್ಲ... ಆದರೆ ನಾವು ಕಾಯುತ್ತೇವೆ...! “ಇನ್ ಟೈಂ ಎಲ್ಲಿ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ಲೇಟಾಗುತ್ತೆ ಬಿಡಿ” ಎಂಬುದೇ ನಮಗೆ ಐಕ್ಯಮಂತ್ರ...!!!

 

ನಾವು ಅನ್ನಸಂತರ್ಪಣೆ ಇದ್ದರೆ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತೇವೆ, ರೈಲು, ವಿಮಾನ, ಬಸ್ಸು ಪ್ರಯಾಣ ಇದ್ದರೆ ನಿಗದಿಗಿಂತ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಮೊದಲೇ ತಲುಪಿರುತ್ತೇವೆ, ಅಥವಾ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿಯಾದರೂ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತೆರಳುವಷ್ಟು ಸಿದ್ಧರಾಗಿರ್ತೇವೆ. ಅದೇ ಒಂದು ಸಭೆ, ಒಂದು ಸಮ್ಮೇಳನ, ಒಂದು ಗೋಷ್ಠಿ, ಒಂದು ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅತಿಥಿಗಳೂ “ಇನ್ ಟೈಂ” ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಅಷ್ಟೇ ಯಾಕೆ, ಆಹ್ವಾನ ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾಡಿಸಿದ ಸಂಘಟಕರೇ ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಿದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ... ಕಾರಣ ತುಂಬ ಸರಳ “ಅಯ್ಯೋ ಬಿಡ್ರಿ, ಟೈಮಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ, ಆರಾಮ ನಡೀರಿ ಬಿಡ್ರಿ...” ಅಂತ!

ಎಷ್ಟೊಂದು ಉಡಾಫೆ, ಎಷ್ಟೊಂದು ಉದಾಸೀನ, ಎಷ್ಟೊಂದು ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ವರ್ತನೆ? ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಹಿಂದೆ ದೊಡ್ಡ ತಯಾರಿ, ತುಂಬ ಮಂದಿಯ ಶ್ರಮ, ಅತಿಥಿಗಳ ಸಮಯ, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರ ಸಹನೆ, ಬಹುಮಾನ ವಿಜೇತರ ನಿರೀಕ್ಷೆ, ಮಾಧ್ಯಮದವರ ಕರ್ತವ್ಯ, ಸೌಂಡ್ಸ್, ಲೈಟ್ಸ್ ನವರ ಮುಂದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಚಿಂತೆ, ಸಭಾಂಗಣವನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ತೆರವು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಬಾಧ್ಯತೆ, ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ತೆರಳಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ... ಹೀಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಂಗತಿಗಳಿರ್ತವೆ. ಆದರೆ, ಅತ್ಯಂತ ಟಿಪಿಕಲ್ ಭಾರತೀಯ ಮೆಂಟಾಲಿಟಿ ಎಂಬ ಸ್ಟಾಂಪನ್ನು ನಮಗೆ ನಾವೇ ಅಂಟಿಸಿಕೊಂಡು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಓಡಾಡುವ ನಾವು “ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಯಾವುದು ತಾನೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ಬಿಡ್ರಿ” ಅಂತ ಅತ್ಯಂತ ಹಗುರ ಹೇಳಿಕೆ ಕೊಟ್ಟು ಪ್ರತಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರವನ್ನೂ “ ಲಗಾಡಿ” ಕೊಡ್ತೇವೆ. ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಶುರುವಾಗಲೂ, ಮುಗಿಯಲು ಅತ್ಯಂತ ಸಹನೆಯಿಂದ ಕಾಯ್ತಾ ಇರ್ತೇವೆ... ನಡುವಲ್ಲಿ ಒತ್ಲಿಕೆ ಮೊಬೈಲ್ ಇರ್ತದಲ್ಲ ಕೈಯಲ್ಲಿ!

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮಂಡ್ಯದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಎರಡು ವಿಚಾರ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಬೇಕು:

1)      ಮಂಡ್ಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದ ಸ್ವಾಗತ, ನಿರೂಪಣೆ, ಅತಿಥಿಗಳ ಭಾಷಣದಿಂದ ತೊಡಗಿ ಪ್ರತಿ ಭಾಗವನ್ನು ನಿಮಿಷಗಳ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಆಹ್ವಾನ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಸರುಗಳ ಮುಂದೆ ಬ್ರಾಕೆಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಶುರುವಾಗಿ, ಮುಗಿಯುವುದು ಖಚಿತ ಎಂಬ ಹಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ, ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲ ದಿನ ನಡೆದ ಮಹಿಳಾ ಕವಿಗೋಷ್ಠಿ ಶುರುವಾಗುವಾಗ ತಡವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ನಂತರದ ಗೋಷ್ಠಿಗೆ ಬಂದವರು ಮೊದಲೇ ಪ್ರಧಾನ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆಸನ ಸ್ವೀಕಾರ ಮಾಡಿ ಆಗಿತ್ತು. ಆ ನಡುವೆ ನಿರೂಪಕರು ಆಗಾಗ “ಕವಯತ್ರಿಯರು ತಮ್ಮ ಕವನವನ್ನು ನಿಗದಿತ ಮೂರು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಒಂದೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಕಡಿತಗೊಳಿಸಿ” ಅಂತ ಮನವಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಭಾಷಣವನ್ನಾದರೂ ಕಡಿತ ಮಾಡಬಹುದು. ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿ ತಂದ ಕವನವನ್ನು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಒಂದು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಮುಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ...?! ಬಹುತೇಕ ಯಾರೂ ಒಂದು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಕವನ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಬೇರೆ ವಿಚಾರ. ರಾಜ್ಯದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳಿಂದ ಕರೆಯಿಸಿ ಕವನವನ್ನು ಒಂದೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಮುಗಿಸಿ ಅಂತ ಫರ್ಮಾನು ಹೊರಡಿಸುವಾಗ ಸಮಯ ಪಾಲನೆಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಯಾಕೆ ಸಂಘಟಕರಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ... ಇದು ಕವಯತ್ರಿಯರಿಗೆ ಮಾಡುವ ಅಪಮಾನ ಅಲ್ಲವೇ...?

2)      ಅದೇ ಸಮ್ಮೋಳನದ ಕೊನೆಯ ದಿನ ದಿನದ ಗೋಷ್ಠಿ ಶುರುವಾಗುವ ಮೊದಲು ಫಿಲ್ಲರ್ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಗಾಯಕರಿಂದ ಕನ್ನಡ ಹಾಡುಗಳ ಗಾಯನ ಏರ್ಪಾಡಿಗಿತ್ತು. ಮಾಮೂಲಿಯಾಗಿ ನಿಗದಿಗಿಂತ ತಡವಾಗಿ ಗಾಯನ ಶುರುವಾಯಿತು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಮೊದಲ ಗೋಷ್ಠಿಯ ಅತಿಥಿಗಳು ವೇದಿಕೆ ಏರಿದ್ದರು. ಗಾಯಕರು ಒಂದು ಹಾಡು ಹಾಡಿದ ತಕ್ಷಣ “ಇನ್ನು ಸಾಕು, ತೆರಳಿ” ಎಂಬಂತೆ ಸೂಚನೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಪಾಪ, ನಿರೀಕ್ಷೆ ಇರಿಸಿ ಬಂದು ಪ್ರಧಾನ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಯಕರು ಸೂಚನೆ ಪಾಲಿಸದೆ ಮತ್ತೊಂದು ಹಾಡು ಹಾಡಿದರು. ಬಳಿಕ ತುಂಬ ಮಂದಿ ಅವರನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದು, ಅಕ್ಷರಶಃ ವೇದಿಕೆಯಿಂದ ಸಾಗ ಹಾಕಿದರು... ಎಂಬಲ್ಲಿಗೆ ಎರಡೇ ಹಾಡಿಗೆ ರಸಮಂಜರಿ ಮುಗಿಯಿತು... ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದದ್ದು ಸಮಯದ ಕೊರತೆ!

ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಯಾವುದೇ ಇರಲಿ, ಅದು ಆಕಾಶದಿಂದ ಉದುರುವ ವಿಚಾರವಲ್ಲ, ನಾವೇ ಮನುಷ್ಯರು ಕುಳಿತು ಮಾಡುವಂಥದ್ದು. ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದಂತಹ 8 ದಶಕಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಹೇಗೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ? ಯಾಕೆ ತಡವಾಗುತ್ತದೆ? ಎಲ್ಲಿ ಸರಿಪಡಿಸಬಹುದು? ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ ವಿಚಾರಗಳು ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಕುಳಿತು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೊಂದು ಪರಿಹಾರ ಹುಡುಕಬಹುದಲ್ವ...? ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವ, ಉದ್ಘಾಟನೆ, ಸಮ್ಮೇಳನ, ವಿಚಾರ ಸಂಕಿರಣ, ಉತ್ಸವ ಎಲ್ಲವೂ ಅಷ್ಟೇ... ನಾವೇ ಉಡಾಫೆಯಿಂದ ತಡವಾಗಿಸುತ್ತೇವೆ ಹೊರತು ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲಿ ಭೂತ ಪ್ರೇತಗಳ ಕಾಟ ಇರುವುದಲ್ಲ... ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಈ ಕೆಳಗಿನ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ತಡವಾಗುತ್ತವೆ...

1)      ತಡವಾಗಿ ಶುರುವಾಗುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ನೀಡಲಾಗುವ ಕಾರಣ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಬರಲಿಲ್ಲ, ಜನ ಇಲ್ಲದೆ ಶುರು ಮಾಡುವುದು ಹೇಗೆ ಅಂತ. ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಯಾಕೆ ತಡವಾಗಿ ಬರ್ತಾರೆ ಅಂದ್ರೆ, “ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ತಡವಾಗಿ ಶುರುವಾಗ್ತದೆ ಅಂತ”. ಹಾಗಾದರೆ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಏನು?  ತಪ್ಪು ಯಾರದ್ದು?

2)      ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ, ಜನ ಕೇಳಲಿ, ಕೇಳದೇ ಇರಲಿ. ಉದ್ದುದ್ದ ಭಾಷಣ ಮಾಡುವುದು. ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಇಷ್ಟೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಲು ಸಮಯ ಅಂತ ನಿಗದಿ ಮಾಡಿದರೂ ಯಾರನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಮೈಕು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೇ ಚಾನ್ಸು ಅಂತ ಮಾತನಾಡ್ತಾ ಹೋಗಿ, ಇತರ ಅತಿಥಿಗಳು, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು, ಮನರಂಜನಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಕೊಡುವವರು ಎಲ್ಲರ ಸಮಯ ಹಾಳು ಮಾಡಿ ವಿಕೃತ ಸಂತೋಷ ಅನುಭವಿಸುವುದು. ತನಗೆ ನೀಡಿದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಭಾಷಣ ಮುಗಿಸದ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಏನು? ಯಾರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ

3)      ಎಲ್ಲರೂ ಬಂದಿರ್ತಾರೆ, ಒಬ್ಬ ರಾಜಕಾರಣಿಯೋ, ಇನ್ಯಾರೋ ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯ ಬರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಇಡೀ ಸಭೆ ಅವರಿಗಾಗಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾಯುವುದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ 2-3 ಗಂಟೆ ಕಾಯುವುದು. ಅವರು ಬಂದ ಮೇಲೆಯೇ ಜನ ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ದರೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಶುರುವಾಗುವುದು. ಅವರ ಬರುವಿಕೆ ವಿಳಂಬದ ಜೊತೆ ಘನ ಘೋರ ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಇಲ್ಲದ ಭಾಷಣ ಸೇರಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಳಂಬವಾಗುವುದು.

4)      ಪೂರ್ವನಿಗದಿತವಾಗಿ ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದವರಲ್ಲದೆ ಕಂಡ ಕಂಡವರನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊನೆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ವೇದಿಕೆಗೆ ಕರೆಯುವುದು. ಸಡನ್ ಸನ್ಮಾನ, ಸಡನ್ ಹೊಗಳುವಿಕೆ, ಸಡನ್ ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಕೆ, ಸಡನ್ ಗಾಯನ... ಹೀಗೆ ಎಕ್ಸ್ಟ್ರಾ ಫಿಟ್ಟಿಂಗ್ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ರೇಲಿನ ಬೋಗಿಗಳ ಥರ ಸೇರ್ತಾ ಹೋಗಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಚೂಯಿಂಗ್ ಗಂ ಥರ ಎಳೆಯಲ್ಪಡುತ್ತಲೇ ಇರುವುದು. ಅವರವರ ಭಾಷಣ ಮಾಡಿ ಆದ ತಕ್ಷಣ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ವೇದಿಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದು. ಕೊನೆಗೆ ಕ್ಲಬ್ಬಿನ ಅಧ್ಯಕ್ಷರೇ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದು ಬಹುಮಾನ ವಿತರಿಸಿ ಕೃತಾರ್ಥರಾಗುವುದು!!!!

5)      ಸ್ವಾಗತ, ನಿರೂಪಣೆ, ವಂದನಾರ್ಪಣೆ, ವರದಿ ವಾಚನ ಮಾಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಇದೇ ಅವಕಾಶ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ವಾಕ್ಚಾತುರ್ಯ, ಭಾಷಾ ಪಾಂಡಿತ್ಯ, ಸ್ವಪ್ರಚಾರ, ಬಕೆಟ್ ಹಿಡಿಯುವುದು ಮತ್ತಿತರ ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಅವಕಾಶ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಪ್ರಾಸ್ತಾವಿಕ ಬಾಷಣ, ಕಾಲು ಗಂಟೆ ಸ್ವಾಗತ, ಭಾಷಣಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ನಿರೂಪಣೆಯ ಸಾಲುಗಳು, ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿ ಭಾಷಣಕಾರರು ರವರೇ... ರಿವರೇ... ಅಂತ ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಿಯೇ ಭಾಷಣ ಮಾಡುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಅನಿಯಂತ್ರಿತ, ಅನಪೇಕ್ಷಿಕ ಮತ್ತು ಸ್ವಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಸಂಗತಿಗಳಿಂದ ಇಡೀ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವೇ ಕಂಟ್ರೋಲ್ ತಪ್ಪುವುದು.

 

ಹೀಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ ಹೋಗಬಹುದು. ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಇಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ತಡವಾಗಿ ಶುರುವಾಗುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಿಂದ ಯಾರೂ ಸಹ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಪಾಠ ಕಲಿಯುವುದಿಲ್ಲ... ಲೇಟಾಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ, ಲೇಟಾಗಿಸುವುದು ಸಾಮರ್ಥ್ಯ, ಲೇಟಾಗುವುದು ಸಹಜ ಗುಣ ಎಂಬ ಹಾಗೆ ಬಿಂಬಿಸುತ್ತೇವೆ. ತಲೆಮಾರಿನಿಂದ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಇದನ್ನೇ ಹೇಳ್ತಾ ಹೋಗ್ತೇವೆ. ಬರಬೇಕಾದ ಅತಿಥಿ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ತಡವಾಗಿ ಬರುತ್ತಾನೆ, 10 ಗಂಟೆಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಎಂದು ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೆ 10.30ಕ್ಕೆ ಚೇರ್ ಇಡಲು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದವರು ಲೇಟಾಗುವ ಅಂದಾಜು ಗ್ರೇಸ್ ಪಿರಿಯಡ್ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ತಡವಾಗಿ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ವರುಷಗಳಿಂದ ನೋಡಿ ನೋಡಿ “ಬೊಡಿದ” ಊರವರೂ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಲೇಟಾಗಿಯೇ ಬರುತ್ತಾರೆ... ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹತ್ತು ಸಮಸ್ತರ ಕೂಡುವಿಕೆಯಲ್ಲೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ತಡವಾಗಿ ಶುರುವಾಗಿ ತಡವಾಗಿ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಯಿತು.

 

ಮೂಡುಬಿದಿರೆ ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿ, ವಿರಾಸತ್ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ತನ್ನದೆ ಹೆಸರಿದೆ. ಆರಂಭದಿಂದ ಅದರ ರೂವಾರಿ ಡಾ.ಎಂ.ಮೋಹನ ಆಳ್ವ ಅವರು ಸಮಯ ಪಾಲನೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟು ಅನ್ನುವ ಪರಂಪರೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಎಷ್ಟೇ ದೊಡ್ಡ ಕಲಾವಿದರು, ಸಾಹಿತಿಗಳು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ನಟ ನಟಿಯರು ಬಂದರೂ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ತಡವಾದ ಉದಾಹರಣೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಸಮಯಕ್ಕೂ ಎರಡು ನಿಮಿಷ ಬೇಗವೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ ಟೈಂ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗೂ, ಅತಿಥಿಗಳಿಗೂ, ಮಾಧ್ಯಮದವರಿಗೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತುಂಟು. ಅದಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಡವಾಗಿ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ..,

ಅರ್ಥ ಆಯ್ತಲ್ಲ... ನಾವು ಟೈಮಿಗೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಶುರು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಸ್ಪಷ್ಟ ಸಂದೇಶ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಾದರೆ ಜನ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬರುತ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಶುರು ಮಾಡುವ ಉಮೇದೇ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಇಂತಹ ಒಂದು ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡೇ ಬರ್ತೇವೆ.

ಇನ್ನೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಇದನ್ನು ವಿವರಿಸಬಹುದು.

1)      ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮಹಾಪೂಜೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಆಗುತ್ತದೆ, ಮಸೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಶುಕ್ರವಾರದ ನಮಾಜು, ಚರ್ಚುಗಳಲ್ಲಿ ಭಾನುವಾರದ ಮಾಸ್ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಆಗ್ತದಲ್ವ... ನಮಗೆ ಪೂಜೆ ಸಿಗಬೇಕಾದರೆ ನಾವು ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಲೇಬೇಕು... ನಾವು ಹೋಗ್ತೇವೆ.. ಎಲ್ಲಿ ಕಡ್ಡಾಯ ಅಂತ ಇರ್ತದೋ ಅಲ್ಲಿ ಜನರೂ ಜಾಗೃತರಾಗಿರ್ತಾರೆ.

2)      ಬಸ್ಸು, ರೇಲು, ವಿಮಾನಕ್ಕೆ ಟಿಕೆಟ್ ತೆಗೆದ ನಾವು ಉಡಾಫೆಯಂದ ಇರ್ತೇವ, ಇಲ್ವಲ್ಲ? ಸ್ಟೇಷನ್ನಿಗೆ ಹೇಳಿದ ಟೈಮಿಗೆ ತಲುಪುವುದಿಲ್ವ... ಒಂದು ವೇಳೆ ತಡವಾದರೆ ನಷ್ಟ ಯಾರಿಗೆ? ನಮಗೆ ಅನ್ನುವ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇರ್ತದಲ್ಲ

3)      ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಯಕ್ಷಗಾನ ಬಯಲಾಟದ ಚೌಕಿ ಪೂಜೆಗೆ ಸಮಯ ಅಂತ ಇದೆ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಚೌಕಿ ಪೂಜೆ ಆಗುತ್ತದೆ (ಆಟ ಮುಗಿಯುವಾಗಲಾದರೂ ತಡವಾಗಬಹುದು, ಶುರು ಟೈಮಿಗೇ ಆಗ್ತದೆ). ವೃತ್ತಿಪರ ಮೇಳಗಳ ಬಯಲಾಟಗಳು ನಿಗದಿತ ಸಮಯಕ್ಕೇ ಶುರು ಆಗ್ತವೆ... ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿರುವ ಜನ ಅದೇ ಟೈಮಿಗೆ ಬರ್ತಾರೆ.

4)      ತೀರ್ಧೋದ್ಭವಗಳು, ಜ್ಯೋತಿ ದರ್ಶನ, ಮಂಗಳಾರತಿ, ಅನ್ನಸಂತರ್ಪಣೆ, ದೇವರ ರಥೋತ್ಸವ, ಬೆಡಿ, ಪುಣ್ಯಸ್ನಾನ, ಕದಿರುವ ವಿತರಣೆ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಮುಹೂರ್ತ, ಘಳಿಗೆ,ಸಮಯ ಅಂತೆಲ್ಲ ಇರ್ತದೆ. ಮದುವೆ, ಮುಂಜಿಗಳೂ ಅಷ್ಟೇ, ಮುಹೂರ್ತಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಇದುಜನರಿಗೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿರ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು ಇದ್ದಾಗ ಜನರೂ ಮೊದಲೇ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬರ್ತಾರೆ, ತಡವಾದರೆ ನಾವೇ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇರುತ್ತದೆ.

 

ಇಂತಹ ಸಾಕಷ್ಟು ಉದಾಹರಣೆ ಕೊಡಬಹುದು.

ಲೇಟು ಅನ್ನವುದು ನಮ್ಮ ಮನಃಸ್ಥಿತಿ ಅಷ್ಟೆ. ಔದಾಸೀನ್ಯದ ಪತಾಕೆ ಅದು. ನಾವು ಬೇಕಂತಲೇ ಲೇಟು ಮಾಡುವುದು. ಇದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವ ಅತಿಥಿಗಳು, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು, ಮುಂದೆ ಬೇರೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾದ ಕಲಾವಿದರು, ಧ್ವನಿ, ಬೆಳಕಿನವರು, ಬಾಣಸಿಗರು, ಸಭಾಂಗಣದ ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು ಎಲ್ಲರ ಸಮಯವೂ ಹಾಳು. ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗ ಶುರು ಆಗುವದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕೆಟ್ಟ ಇಮೇಜು ಬೇರೆ ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆ ಅದು.

 

ಪ್ರತಿ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವ, ಗಣೇಶೋತ್ಸವ, ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು ಆಗುವ ಮೊದಲು ಕಮಿಟಿ ರೂಪಿಸಿರ್ತಾರೆ, ಸಭೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ, ಫಂಡ್ ಕಲೆಕ್ಷನ್ ಆಗ್ತದೆ, ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ... ಯಾರೂ ಕೂಡ “ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಶುರು ಮಾಡಬೇಕು” ಅಂತ ಚರ್ಚೆಯೇ ಮಾಡುವುದಿಲ್ವೋ ಏನೋ... ಯಾರಿಗೂ ಇದೊಂದು ಲೋಪ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೋ ಏನೋ....

ಒಂದೆರಡು ಸಲ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಇರಲಿ, ಇಲ್ಲದಿರಲಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಶುರು ಮಾಡಿ ನೋಡಿ. ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಜನ ಬಂದೇ ಬರ್ತಾರೆ. ಬರಲೇಬೇಕು. ನಾವೇ ರೂಪಿಸಿದ ವೇಳಾಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ನಮಗೆ ಪಾಲಿಸಲು ಆಗದಿದ್ದರೆ ಈ ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆ, ಫ್ಲಕ್ಸು, ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ, ಸಭೆಗೊಬ್ಬ ಅಧ್ಯಕ್ಷ, ಎಂ.ಸಿ. ಇವರೆಲ್ಲ ಯಾಕೆ ಬೇಕು...?

ನೀವು ಯಾವೂದಾದರೂ ಸಂಘಟನೆ, ಸಂಘ, ಕಮಿಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು. ದಯವಿಟ್ಟು ಮುಂದಿನ ಬಾರಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಸಂಘಟಿಸುವಾಗ “ಇನ್ ಟೈಂ” ಶುರು ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುವ ಸಂಕಲ್ಪ ಮಾಡಿ... ಭಾರತೀಯರು ಲೇಟಾಗಿಯೇ ಬರುವವರು ಎಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೋಗಲಾಡಿಸಿ... ದಯವಿಟ್ಟು...

-ಕೃಷ್ಣಮೋಹನ ತಲೆಂಗಳ (24.01.2025)